Έχω ένα μυστικό, καρδιά μου βαθύ.

Ο τρελός λαγός
Γύριζε στους δρόμους ο τρελός λαγός, γύριζε στους δρόμους
ξέφευγε απ’ τα σύρματα ο τρελός λαγός, έπεφτε στις λάσπες
φέγγαν τα χαράματα ο τρελός λαγός, άνοιγε η νύχτα
στάζαν αίμα οι καρδιές ο τρελός λαγός, έφεγγε ο κόσμος
βούρκωναν τα μάτια του ο τρελός λαγός, πρήσκονταν η γλώσσα
βόγγαε μαύρο έντομο ο τρελός λαγός, θάνατος στο στόμα.

Άλλιο, άλλιο είπα
Από μικρός καμάρωνα-ήμουνα ο μικρός-
όταν το εξαπτέρυγο σήκωνα σοβαρός
μόνος μου στο δωμάτιο μάγευα τις εικόνες,
άλογα, σπουργίτια και κοπέλες μόνες.
Έρημα τραγούδια, λάμψης αργές
ρουφώντας ποικίλες συμπεριφορές,
με το ποδήλατο στο πάρκο μικρό αρκουδάκι,
μακριά απ’ του κόσμου το μάτι.

‘Ημουν ευρυθώραξ κι έπαιζα βαθύχορδο,
του μυαλού μου ο κόλαξ μ` έβγαζε πάντα ορθό,
ωστόσο καμάρωνα πολύ σοβαρός, σα δικηγόρος ή γιατρός,
έτσι λοιπόν μεγάλωνα, αυτά τα ίδια ποιήματα,
αυτή η τραγωδία, οι λέξεις δίχως νόημα, τα μάτια δίχως φως.

Κι ενώ κυλιόμουνα σαν άχθος αρούρης,
μου αποκαλύπτεται ο Μίλτος Σαχτούρης,
όχι ο ναύαρχος, ό ποιητής, των διαμέσων ο γητευτής,
με μηχανές πουλιά και ζώα, χρώματα στην διαπασών,
παρηγοριά μες την σιωπή, του γραφείου τελετών.

Όμως, βιβλίο μου ήρθε ο καιρός,
τώρα να σε ξεχάσω, γιούχου.
Αεροδρόμια, μια νέα ραψωδία, πάλι καμαρωτός
πότε ευάλωτος πότε απλώς τρωτός,
παιδάκι με όλη του την κρέμα, γίνε άγγελος,
βελούδο, μια γυναίκα άρρωστη.

Λοιπόν, καθώς το τσόφλι σπάει,
νιώθω μεγάλους κραδασμούς,
δεν ξέρω που με πάει,
ξέρω μονάχα πως αυτός ο πόνος
είναι δικός μου και δικός μου,
θα το γευτώ και θα το πιω αυτό το ποτηράκι.

Κι αν με ζητήσει η κόμισσα,
πείτε πως μετακόμισα,
αν δεν υπήρχε θεριστής
θα ‘μουνα παραθεριστής.