Η Αθήνα έγινε κι αυτή μια πόλη χωρίς οίκτο
κι άρχισα να φοβάμαι
όταν γελάω στο δρόμο δυνατά
Οι φίλοι παίρνουν ηρωίνη
κι εσύ κραδαίνεις το
μαχαίρι να μας πάρεις τα μυαλά
Μα είσαι σκληρός εκεί που είσαι λίγος
κι εμείς ζητάμε τα πολλά
Φαίνεται ξέχασες τις υποσχέσεις που έδινες
για όλες τις δίκες των αναρχικών
για τους φακέλους της ντροπής
και για τα ΜΑΤ
Ξεγυμνωθήκαμε στους υπουργούς σου
που στα δικά μας τα κορμιά πατήσανε
για να κοιτάνε τώρα από ψηλά
Κι εσύ αμείλικτα σκληρός
εκεί που είσαι λίγος
για μας που σου ζητάμε τα πολλά
Στη Σκύλα και τη Χάρυβδη ο πρεζάκιας
από τη μια το σαδιστή τον έμπορο
κι από την άλλη το σοπάκι
του αστυνόμου σου κοιτά.
Στο αδιέξοδο του πάθους του
ψάχνει για θεραπεία
μα σε τούτη δω την κοινωνία
παρά πρεζάκιας καλύτερα να ήτανε φονιάς
Κι εσύ μένεις αμείλικτος σκληρός εκεί που είσαι λίγος
για αυτούς που σου ζητάνε τα πολλά.