Ονειροπόλος που ποτέ δεν ξυπνά,
αλλοπαρμένος θηρευτής του ανέφικτου,
καβάλα πάνω σ' ένα αστέρι πετά,
και ατενίζει του κόσμου το βάραθρο.

Του ωκεανού γυρεύει το άφατο φως,
που αναβλύζουν οι πηγές της αβύσσου,
καλντέρα διάπυρη, ανέσπερο βιός
κι ο ζευγολάτης αρματώνει το άροτρο.

Στρέφει τα νώτα σ’ όσα φέρνει ο καιρός
κι ο μπούσουλάς του το απλό και το γήινο
τέλειος κι ασήμαντος, ανάρχων θεός,
αμφισβητεί τη μία και μόνη αλήθεια.

Κι όσοι ψαράδες βρεθούν στ' ανοικτά,
μία γαλήνια αυγουστιάτικη νύχτα,
θα δουν να σβήνει του άστρου η φωτιά,
άπελπις κι άδετος, που σχίζει τα δίχτυα.