Για σεν πκιον η ζωη μου εν αξίζει
ποτιζεις με καμούς τόσα κακά
μοιάζω τωρά νου φου που λουλλουπίζει
τζιαί πα να σβήσει ακλουθητικά.

Για μεν τον διψασμένον ήσουν βρύση
τζι επινν αχόρταα τζ ειν τον νερόν
τζι ελάλουν τούτον εν να με δροσίσει
πων τζιαί πεθυμισμένον που τζαιρόν.

Μα το νερόν τζ ειν το πεθυμισμένον
γλυκώττερον που τ άλλα τζιαί καλλιόν
για μεν εγίνην δάφνη τον καμένον
τζιαί πίννω το τωρά μ ανακαλιόν.