Μη με ρωτάς τι κρατώ
μες τις χούφτες μου σα στάλα της βροχής,
φυλαχτό σου κεντώ
για να φράξουνε οι δρόμοι διαφυγής.

Μη με ρωτάς πως μπορώ
όταν χάνεσαι να βρίσκω τη στοά,
που με πάει στο κελί
πριν σκαλώσει το κορμί σου στα βαθιά.

Μένω μια ζωή, επιμένω,
μένω και σ’ εκλιπαρώ.
Μένω σαν παιδί, επιμένω,
μένω και σου τραγουδώ.

Μη με ρωτάς τι κρατώ
σαν Μεγάλη Άρκτος μέσα στη σιωπή,
τις βραδιές που ξεσπάς
σε μια αόρατη φευγάτη απειλή.

Μη με ρωτάς πως μπορώ
τις πληγές σου να σκουπίζω στη βροχή,
να κρατώ την κλωστή
που σε φέρνει πάλι πίσω με ορμή.

Μένω μια ζωή, επιμένω,
μένω και σ’ εκλιπαρώ.
Μένω σαν παιδί, επιμένω,
μένω και σου τραγουδώ.