Η θάλασσα
χαμογελάει μακριάθε.
Κι είναι τα δόντια της αφρός,
τα χείλη της ουρανός.

-Μα τί πουλάς, εσύ θολή κοπέλλα,
με τα γυμνά σου στήθια στον αγέρα;

-Νερό της θάλασσας, αφέντη,
εγώ πουλώ.

-Τί κουβαλάς, αγόρι μελαψό,
με το αίμα σου ανακατωμένο;

-Νερό της θάλασσας, αφέντη,
κουβαλώ.

-Κι αυτά τα δάκρυα τ’ αρμυρά
πούθε έρχονται, μητέρα;

-Νερό της θάλασσας, αφέντη,
κλαίω εγώ.

-Και τούτη η πίκρα η βαρειά,
καρδιά μου πούθε να γεννιέται;

-Έχει πικράδα το νερό της θάλασσας,
περίσσια!

Η θάλασσα
χαμογελάει μακριάθε.
Τα δόντια της αφρός,
τα χείλη της ουρανός.