Για κείνους, γράφω, που, δεν έχουν λέξεις
μήτε φωνή, να πουν, ό,τι τους πνίγει.
που ζουν, ζωή, που άλλοι, έχουν διαλέξει
κι η μοναξιά, θηλιά, που τους τυλίγει.

Μιλώ για όσους, δεν έχουν να πιστέψουν
μήτε θεό, μήτ’ όνειρα μεγάλα
που ωκεανούς, λαχτάρησαν να πλεύσουν
μα βρέθηκαν, να κολυμπούν στη γυάλα,
μα βρέθηκαν, να κολυμπούν στη γυάλα

Μπροστά, στο φόβο, στη φθορά, στο ψέμα
για κείνους, τραγουδώ, που νικηθήκαν..
για όσους, ποτέ, δεν τραγουδάει κανένας
για όσους, δεν αντέξαν, ηττηθήκαν

Για αυτούς που ζουν, στις παρυφές της νύχτας
πενθώ, κι ανάβω, χίλια καντηλάκια
κι ας μ’ ονομάσουν, ποιητή της ήττας
κι ας πουν πως γράφω, θλιβερά στιχάκια
κι ας πουν πως γράφω, θλιβερά στιχάκια