Το αφρώδες κοκκινόχωμα των βουνών
Έχει μια ελαφρότητα που με πετάει στα ύψη
Αυτής της άνωσης παίζω το παιχνίδι
Που πρόσκαιρα μ’ ευχαριστεί
Μέχρι που της πεδιάδας το σκληρό χώμα
Έλθει να με καλέσει πίσω
–Πίσω και κάτω– επιτακτικά
Και μόνο τότε
Και με όλη την αρχέγονη κρυφή του ορμή
Θα σμίξει το υλικό μου με το υλικό του
Το εκ του αυτού υλικού υλικό
Η σαρξ εκ της σαρκός που λένε
Η γείωση της αφόρητης νοσταλγίας
Που λέω μέσα μου εγώ

Ω ανελέητο κάρβουνο των χωραφιών
Εσύ μονάχα υπογράφεις
Την οριστική μου επιστροφή
Εσύ μονάχα κλείνεις
Τις γραμμές όλων των κύκλων