Μὲ τὸ τριφύλλι καὶ τὸν ἄνεμο μὲ τὸ πυράκτωμα τῆς πέτρας μὲ τὸν πάγο καὶ τὴν ψιλὴ βροχή
Νὰτα τὰ ἀρχαῖα δάχτυλα τῆς νοσταλγίας ποὺ ψάχνουν μέσα στὴν καρδιά μου ποὺ ἀνοίγουν τοὺς πόρους τοῦ μυαλοῦ
Ποιὸς ξηλώνει τὴ φυλλωσιὰ ποιὸς θερίζει τὸν τρικυμισμένο κάμπο ποιὸς σπάζει τὸ φράγμα τοῦ θολοῦ νεροῦ
Δρόμοι ἀσημένιοι τῶν σαλιγκαριῶν διακλαδίζονται μὲ τὶς λοξὲς ματιὲς τῶν ἄστρων
Ἀπὸ ποῦ νὰ δεῖτε
Πουλιὰ πετάγονται στὸν οὐρανὸ χαλάζι μὲ βατράχια καὶ θλιμμέ-να ψάρια πληγὲς ὀλέθριες ποὺ ὀνειρεύτηκε ἕνα πικρὸ τοπίο
Σᾶς μίλησα σᾶς μίλησα γιὰ τὸν μεγάλο ἄνεμο καὶ τὴν πλατιὰ πεδιάδα σᾶς μίλησα γιὰ τὴν ἑπτάργυρη νύχτα δὲν μὲ πιστέψατε νὰ τώρα τὰ ὀστᾶ νὰ οἱ χορταριασμένοι δρόμοι
Περάσματα ἀνοιχτὰ ποιὰ ὥρα τοῦ μαραμένου χόρτου κλείσατε
Ἄι ἄι χαμένο κέρατο βοδιοῦ ποὺ σκάβεις τὴν ἄμμο τὴν πανέρημη
Ἄι ἄι ρουμπίνια κόκκινα ποὺ σβήσατε μέσα στὰ μάτια τῆς ἀράχνης
Σὲ χαιρετῶ μαῦρο χωράφι ποὺ μὲ ἀπέβαλες λάσπη βαθιὰ ποὺ θὰ μὲ πάρεις πίσω