Ο ποιητής στην πολυθρόνα αναπαύεται
έγκλειστος μέσα στις σελίδες.
Φυσώντας τον ξεφυλλίζει ο άνεμος
περνώντας κάτι να του αρπάξει
ένα όποιο κεφαλόγραμμα
μια του ακροστιχίδα
να τη σκορπίσει στου στέρνου του
την πρόσκαιρη απλωσιά.

Καρφωμένες στη θέση τους μένουν οι λέξεις.
Ποτισμένες στου μελανιού το πείσμα.
Μέσα στις ίνες του χαρτιού τους
χτυπημένες.