Κράτησε πολύ ο θηλασμός – όχι ο δικός μου
Με χείλη μ’ έπινε και με τα μάτια, με σιωπές λόγια χαμόγελα και αγκαλιές
Φούσκωνε σύννεφο μέσα στο σπίτι
Είχε καθίσει πάνω σ’ όλων τα μαλλιά τα ρούχα τα σεντόνια
Εμένα έμπαινε μέσα μου, ώστε ουκέτι εισί δύο αλλά σαρξ μία
όπως πριν χωρισθεί το σκότος απ’ το φως.

Τα βράδια στο κρεβάτι μου ανάπνεα μανούλα
Ρηχές αναπνοές και βήχας και όνειρα
πως λύσσαγα κι έσπαγα τα πιάτα όλης της γης – έξω απ’ το σπίτι
(αλήθεια, ποιος έσπασε το πιάτο τελικά;
Που εγώ κι αν το ’χα πια ξεχάσει…)