Έγραφε πάνω μου έκλαιγε με ολοφυρμούς
που εμείς όλο τον κόσμο έχουμε κι εκείνη μόνο εμάς
και παίρνουμε τον κόσμο της μακριά της
Έφερνε απότομα το χέρι στην κοιλιά
(ως για το πάχος φταίγαμε «ολόκληρες τρεις γέννες»)
Χαρακωνότανε ξανά από δω μέσα βγήκατε και τώρα τι
Μανούλα τίποτα, θα κάνουμε το παν να ξαναμπούμε μέσα