Με χαρωπή τη χαύνωση
αρόδο καραβιών,
μέσα απ’ τα δένδρα πρόβαλε
μεθυσμένου πρόσωπο
τo φεγγάρι

Κι αναχάραζε
αγναντεύοντας μια βουερή θνητότητα
να πάλλεται στην όψη της γης

Γιατί τόσοι ύμνοι στο φεγγάρι;

Κατάματα να το κοιτάς,
καθώς τις κόπιτσες
στο ρούχο του χρόνου
ξεκουμπώνει,
ρεμβάζοντας μπορείς,
και το ελάχιστό σου
παρευθύς να συλλογιέσαι

Όμως κι αυτό, το αφελές,
δεν γνώριζε ποσώς
για τη λαμπρότητά του,
που είναι δανεική,
όπως κι η ευφροσύνη
στου μεθυσμένου το κεφάλι