Ω, Μάρκο Μέσκο, ω, Μάρκο Μέσκο
θα ‘ταν αστείο να πω
πως πρόλαβα τον Μάρκο Κράλλη,
τον πιο αδύνατο του λόχου της δοξασμένης Μεραρχίας
και τον πληγωμένο εχτρό του,
πριν το αιμοβόρο ένστικτο
τα ματωμένα νύχια του αγριμιού
τους πνίξει στο ποτάμι.

Όμως Μάρκο, το βυζανιάρικο
της κυρά – Δέσπως
και τα’ άλλα τα παιδιά
πήραν τη λέξη του πληγωμένου εχτρού,
που φώναζε ειρήνη,
την είπαν έφηβοι το ’63
την κάνανε ψωμί κι ελευθερία το ‘73
κι ύστερα
με πέλματα της βαρβαρότητας
σιδέρωσαν την αθωότητά τους,
κίτρινα κάλαντα η νιότη τους ,
και σώθηκε το ψωμί το 2013.

Λες να ‘φταιγε ο Φραγκίσκος της Ασίζης,
το κακό το ριζικό μας,
ο ήλιος, το φεγγάρι, οι ακρογιαλιές,
οι μάνες
που βάφουν γαλάζια τα μάτια των παιδιών τους
και τα ποτίζουν έτσι βουρκωμένους ουρανούς.

Απάντηση σ’ ότι με διάτεψες
αναζητώ βρε Μάρκο,
μ’ όλο το σεβασμό,
σε κείνο το κοινωνικό και ιστορικό
που πρέπει απαρέγκλιτα
να μην ξεχνώ στα ποιήματά μου,
και λένε τώρα οι πιο νέοι ποιητές
ποιος πούστης άγγελος
μου ‘δωσε τρύπιο φλασκί
και δεν έχω μια στάλα μελωδία.

Και εγώ δεν έχω
που να κρατηθώ

καλέ μου.