Αγέρωχος και ταξιδεύεις
στου χρόνου την ανείδωτη καταιγίδα
στο σύρσιμο των χαμερπών που ελλοχεύουν
σου έλαχε ευλογία ασυγχώρητη
σταυρός μ' αγιόκλημα κι αγκάθια
Τι σου ακόνισε τα δάχτυλα Βασίλη;
Μάνα βραγιά αρχαίων μυστικών
πόρος που τρέφει τα κλειδιά σου;
Της Τριχωνίδας κάτοπτρο
ο φοβερός ασίγητος χρωστήρας
γυμνά και γήινα τα είδωλα που ψηλαφίζει
στην αμφιλύκη ως σαλό
στην αμφιλύκη σε γητεύει
Το ψαρί σου άλογο θε να ιππεύσω
η αμαζόνα από τη μέση θα με σφίγγει
και ξωτικά στο Παναιτωλικό θα τριγυρνάμε.
Στου Κατσαντώνη άγρια ματιά θα αναζητήσω
σε δασιά πλατάνια σε κρυόβρυση τον Καραΐσκο
λένε τον είδαν,
πάνω απ’ το Θέρμο βλαστημάει.