Του Αι Γιώργη θα ήταν,

τρανή γιορτή

και εσύ, μακρύ ταξίδι Θάμυρη ,

από τη Θράκη στα παλάτια του Ευρύτου,

τόσες μέρες όσες η ζωή σου οδοιπορώντας,

δεν είδες,

μέσα στα έλατα της Οιχαλίας

τις δάφνες τις εριθηλείς,

θεσπέσιε αοιδέ,

του Δία τις θυγατέρες

κρυμμένες που ήταν

προσμένοντας από εσένα

το νεύμα αναγνώρισης της δωρεάς τους .

Μα εσύ

λησμόνησες της οίησης τα δώρα

και παίνεμα δικό σου πρόβαλες

τις μούσες να νικήσεις.



Πώς τόλμησες τέτοια αποκοτιά

πού βρήκες τόσο θράσος

τα λέιζερ θα σε τύφλωσαν ,τα εφέ,

τα φώτα τα αστραφτερά.



Κι αυτές

στην αειπάρθενη τη μοναξιά τους

βλαστήμια το εξέλαβαν

κι όλα στα πήραν πίσω , Θάμυρη ,

δικά τους που ήταν

και τέχνη και φωνή.



Και τώρα γυρεύεις,

Εσύ, ο άριστος των αοιδών,

συμπόνια σε ξενυχτάδικα της επαρχίας

των ξεπεσμένων πια περίγελως

τυφλός κι ατάλαντος

Θάμυρης ο επηρμένος.-