Πως φεύγανε έτσι απλά τα χρόνια

σε εκείνο το νησί

έκρυβα στη καρδιά μου χιόνια

και στεναγμό βαθύ

μα ένα γλυκό πρωί τα αηδόνια

με πήραν από εκεί


Πέρα στα δάση

στα μαξιλάρια της γης

έκανα στάση


Σ΄ένα βουνό που αγάπησα

και πάνω του ζωγράφισα

όλη μου τη ζωή


Κι ένα σπιτάκι έχτισα

δίπλα του κήπο έστησα

κι άρχισα απ’ την αρχή


Κάποτε έφευγαν τα χρόνια

και κόβαν σα γυαλί

μεσα στους φόβους και τα πιόνια

είχα παγιδευτεί

μα ένα γλυκό πρωί τ΄αηδόνια

μου΄σωσαν την ψυχή