Βράδυα πολλά τη σκέψη μου σαν κύμα τη σαρώνει
Ό,τι η μοίρα κι ο Θεός στην πλάτη μου σκαρώνει

Και σαν εικόνες φεύγουνε σε μηχανή ταινίας
Όλες οι πόλες γίνανε παλιά ιστορία.

Μα δεν τα θέλω τα πιοτά, της νύχτας τα κόλπα
Όταν δυο μάτια δεν κοιτούν στα μάτια όπως πρώτα

Να κλάψεις όμως δε μπορείς σ' αυτόν τον ίσιο δρόμο
Πρέπει μονάχα να τραβάς, κι ας είσαι μόνος.

Μα εγώ πάντα θα δίνομαι, ότι και να μου τύχει
μια ζωή μόνο δεν αρκεί να χάνω από την τύχη

Και σαν εικόνες φεύγουνε σε μηχανή ταινίας
Όλες οι πόλεις γίνανε παλιά ιστορία.