Μια συναστρία μπερδεμένη, μας δείχνει λάθος προορισμό,
Των λόγων οι ξελογιασμένοι, σε μονοπάτι καρμικό.
Σε νέα ρότα το σκαρί μας, ταξίδι δίχως γυρισμό,
πάνω στο χάρτη η γραμμή μας, μπαίνει σε τόπο εξωτικό.

Τα ξέφτια γίνανε κουβάρι και το κουβάρι η αρχή,
των προσευχών μας το μακάρι, ψάχνει δικαίωση να βρει.
Άποικοι βγήκαμε σε τόπους, που ‘χαν απάτητη ακτή,
στα δάση είδαμε ανθρώπους που ‘χαν ανόθευτη ψυχή.

Χτίσαμε νέες πολιτείες, να μας θυμίζουν τις παλιές.
Γράψαμε νέες ιστορίες, φτιάχνοντας νέους νικητές.
Τώρα οι τόποι έχουν γεμίσει κι όλο μας διώχνουν στ’ ανοιχτά.
Ό,τι μας είχε λησμονήσει πάλι απ’ το χέρι μας τραβά.

Κατακτητές, κατακτημένοι, μια συντροφιά μ’ ένα σκοπό,
των λόγων οι ξελογιασμένοι, σε μονοπάτι καρμικό.
Το πλοίο ρόδα που γυρίζει, τα πάνω κάτω στη ζωή,
το κάθε τέλος μου θυμίζει, να ζω την κάθε μου στιγμή.