Κάτι τέτοιες στιγμές είχαν
άγριο ένστικτο
κι απ' ανάγκη
δε θα εγκατέλειπαν
οι σκέψεις συγκεντρώνονταν
σα στρατιές από σφαλάγγια
γέμιζ' ο τόπος
σκαρφάλωναν πάνω μου
παντού
αγκυλωτά ποδάρια, δαγκάνες, τριχωτές κοιλιές
παντού
η επιδρομή επαναλαμβανόταν
κάθε που έβαζα
με κοφτή ανάσα
τη ράχη στο κρεβάτι
κι εκείνο το μαύρο κοπάδι
με σταγόνες γαντζωμένες ως τα κόκκαλα
έσταζε μελάνι
μούδιαζα, πρηζόμουν
γύρω μου έβλεπα θολά
μέσα από ιστούς κι από σφαλάγγια
ξέρναγ' αφρούς κι άναρθρους ήχους
κάπως έτσι ερχόντουσαν
οι ύπνοι
τα βράδια