Α
τώρα θα φύγεις¬¬ ;
μισό
περίμενε
Τσαρλς

μια που πας
πάρε λίγη λύπη
έτσι με το μάτι

η λύπη ;

η λύπη
είναι το κλειδί
στην πόρτα που κρέμεται

κοίτα πώς είναι για να ξέρεις

η γύψινη γιρλάντα γύρω απ’ το ταβάνι
αυτή κι εγώ
από κάτω να μετρώ ζευγαρωτά
όσα εγγαστρίμυθα φιλιά
το χείλος επωμίστηκε
κυρτώνει
νυχτώνει

βλέπεις πώς είναι κατάλαβες ;

φιλιά
ναεδώ
καιεδώ

α
να μην ξεχάσεις

η λύπη
είναι και

τα καλά ποτήρια του νερού που δε χρησιμοποιούμε ποτέ
το τραπέζι με τον μουσαμά στον ήλιο που ζαρώνει
τα ξαδέλφια που μας φορτώνονται μετά το φαΐ
τα μπακιρένια κορίτσια που πρασινίζουν νυχθημερόν στην κουζίνα

– α
κι η αγκαλιά στη μοτοσυκλέτα αφού
μια σωστή αγκαλιά θέλει τα στέρνα αντιμέτωπα –

ο βραδινός ηλεκτριγμός που εκπέμπει ειδήσεις του ψυγείου

τα θυμάσαι όλα
ή να φέρω χαρτί ;

ε
κι άμα ξεχάσεις και κάτι
μην σκας δεν πειράζει
εκεί που θα πας
ξέρουν εκείνοι
τι να σου δώσουν

εσύ μόνο
πες
πως
είναι για ’μένα
και

πες

στο κάτω κάτω

χαμηλά

ηλύπη

ηλύπη
είναι το κορδόνι
στο παπούτσι που δεν λύνεται