H συνήθεια να λάμπεις μες στον καθρέφτη των ανέμων, γύρη στα μάτια μου,
κι έσπαζα τα λαρύγγια τ’ ουρανού να σε φωνάζω.
Kάποτε λύγισε σε στάχτη ο καιρός κι έγινες από πένθιμο σακάκι χειρότερος:
Απ’ το μανίκι σου γλιστρούν πρησμένοι αστερισμοί κι έγκυες θάλασσες
μα δεν με νοιάζει πια.
Αφού Θεός δεν είσαι.

Και με πόσο μέλι πια ν’ αλείψω τα κατράμια.