Στη βαθιά νύχτα, εγώ με σκάφανδρο
μου αρκεί
−οι μικρές ιστορίες αρχίζουν με μια ανάσα
που κράτησε πολύ.

Επίδεσμοι από στάχτη στα ψαχνά του ουρανού
σημαίνει πως με δυσκολία με πήραν απ’ τα χέρια του.
Συνήθισα όμως να ζω με δέρμα και γλυκόξινο αίμα.

Στους άζωτους ανέμους εφευρίσκω
κραυγές μαργαριταριών −πολλοί τα περνούν για φυσαλίδες−
κι έτσι ποτέ δε φράζουν με αλάτι οι αεραγωγοί μου.

Οι σφυγμοί στο σκοτάδι είναι ψάρια
που πέφτουν στο τηγάνι
είναι μαζορέτες που χορεύουν
σε βάθρο από σπασμένα γυαλιά
είναι κροτίδες σε μηνίγγια αστραπής.
Κυρίως είναι λάμψεις φάρων
μέσα στην ομίχλη των φλεβών.

Στη βαθιά νύχτα, εγώ με σκάφανδρο.
Μου αρκεί.