Σε ώρα κενής ησυχίας
καλώδια τινάζουν τα πένθη τους
προς όλες τις κατευθύνσεις.
Τότε είναι που λερώνει το φόρεμά της με άστρα
και νοσταλγεί ένα χέρι μες στη ρωγμή της
να ρίχνει κάτι εύφλεκτο
σαν, ας πούμε, έναν ήλιο, έναν φθόγγο
λίγο αίμα απ’ το καλό, το βαρελίσιο.