Καμία είδηση δεν φεύγει απ' το νησί, όμως συνέβη τις προάλλες το εξής:
κοιτάζω το τραπέζι το φεγγάρι το καμπαναριό και τη σημαία
κι ο τοίχος απέναντί μου θέλει ασβέστωμα κάθε χρόνο

ακούω στον αχό τη διπλανή παρέα:
«πέθανε η γαρδένια που μου άφησες μια μέρα στη δουλειά
απ' το νερό που είναι πολύ γλυφό κιέχει πολύ ασβέστι»

από την πόρτα πίσω μου βγαίνει ένας άγγελος με τα φτερά στην πίσω τσέπη

κι ακούγονται να σβήνονται οι μουσικές μπλεγμένες

έχει τις θλίψεις απ' τους κόσμους μας στα μάτια και τα μαλλιά
πιασμένα πάνω

πάει προς το εκκλησάκι, κάθεται στο πεζούλι, αφήνει πλάι της τα φτερά
στο φράχτη
σηκώνομαι, πάω να την αγκαλιάσω, ακούω τη σιγή μου:

η κάθε μας νύχτα θα μοιάζει τελευταία
κι ένα πρωί ένα μικρό φτερό θα μείνει στο σεντόνι
θα το προσέχω εγώ όσο μπορώ μα εκείνο θα σκουριάζει

«έχει πολύ ασβέστι», μου λέει, «το χώμα στο νησί
και πιάνει καλά η λεβάντα

ένα κλωνάρι δώσ' μου να βάλω στα μαλλιά
και κάτι άσπρο να φορέσω στη δουλειά -

δεν σκουριάζουν, ξέρεις, τα φτερά
αν τα φυλάς χωρίς νερό κι αέρα»


Μη σκάψετε παρακαλώ εδώ είναι θαμμένος ένας σκύλος, Ίκαρος, 2011