Σε συναντώ όταν χρειάζομαι να φύγω·
κι αύριο πρωί επιστρέφω είκοσι χρόνια πίσω

νομίζω η ομορφιά σου είναι η δική μου οδύνη·
γιατί φορούσες πράσινα χτες βράδυ;

Όπως παλιά, όταν σε είδα από μακριά
να σκουπίζεις ξενυχτισμένη τη βεράντα;

Σε ξέρω μια ζωή και δέκα μέρες – άκου:
ο γάμος ενώνει τις στιγμές που άλλως μένουν σκόρπιες

τι θα 'λεγαν οι Μοντεγαίοι μπρος στο τζάκι
μετά είκοσι χρόνια γάμου;

Μιας και γίνεται ο λόγος για τις σχέσεις –
ο καρπός, τι βάρος έχει όσο είναι στο κλαδί;

μα, αν κουνάμε το κλαδί,
λίγος θάνατος συμβαίνει κάθε μέρα

και γίνονται οι λάμψεις στις δικές μας κλεμμένες εποχές
αποθήκες για βαρύτητες δάνειες ή κρυφές

κάποτε ατομικότητα ήταν η αχωριστότητα
(πολύ μετά μίλησαν για πυρήνες)

Μη σκάψετε παρακαλώ εδώ είναι θαμμένος ένας σκύλος,