Στα μεσημέρια σου τα νηστικά

προσφέρομαι συκώτι πιωμένο.

Μ’ ένα άνοιγμα του στόματος

θα φας και θα πιεις.

Δε θα με μασάς ώρα,

δεν έχω ίνες μήτε λίπη.

Είμαι από κείνες που τους λείπει

αυτό το κάτι που κολλάει στα δόντια

και έλκει τη γλώσσα

μέχρι να ερεθιστεί, να σπυριάσει.

Θα με καταπιείς γουλιά

και θα βρεθώ στη θαλπωρή του στομαχιού σου,

κατάμονη,

διαβάζω για κηδείες και μνημόσυνα

— προχτές που ‘φαγες εφημερίδα με λεμόνι–

Όταν νυχτώσει, θα με αποβάλεις

ξένο σώμα, το περιττό που δε χωνεύτηκε,

μια ακαθαρσία.

Στα χέρια σου κρατάς τις αγγελίες

κι ο αέρας μυρίζει λεμόνι που μόλις κόπηκε.