Άνοιγε μυστικά, σχεδόν αθόρυβα την πόρτα
του σχολείου, και στο συντακτικό του
ονείρου μας κρεμούσε φωνήεντα περηφάνιας.
Την είχαμε συνηθίσει, ο δάσκαλος έκανε
τα στραβά μάτια, οι πιο καλοί της δείχναμε
τους μεγάλους βαθμούς και τα παράσημα, μα εκείνη
προσπερνούσε αδιάφορη τις αυταπάτες μέσα στα
χαμηλά μας σύννεφα, έπιανε το τελευταίο θρανίο
και σιγόκλαιγε σβήνοντας με τα δάκρυα όλα
τα λάθη πού 'χαμε κάνει μέσ' στη μέρα.