Οι μέρες ερχότανε
σημαδεμένες από άγριο καιρό
και φαρμακωμένο μελτέμι.
Οι τριγμοί των λυπημένων μαντάτων
αράδιαζαν τους φόβους
αντίκρυ απ’ τα λιγοστά του πρόσωπα.
Πόσοι έφυγαν,
και ποιοι θα μείνουν,
ο Θεός δεν τους φανέρωνε.

Κι αυτός,
που στη γλώσσα θήτευε
και ζύμωνε τις λέξεις
με την ίδια ευλάβεια
που η κατακαημένη του μάνα
έπλαθε το ζυμάρι του κόσμου,
δίσταζε πεισματικά να αρθρώσει
τους τελευταίους φθόγγους.