Νόμισε πια πως το συνήθισε
ίσως και πως το όριζε κάπως
με την ακρίβεια των εκφράσεων
που γέμιζε τη μπανιέρα της
κι ας ήταν ακριβώς εκείνο το ‘ίσως’
που την αηδίαζε συχνότατα

περισσότερο, όμως, το ‘αναπόδραστο’
«ΣΧΗΜΑΤΑ – ΣΧΗΜΑΤΑ»
που ξεφώνιζε κραυγάζοντας σε κάθε οργασμό
και που έτσι, με τόση ευκολία
απεκδυόταν κάθε φορά την πόλη
και γινόταν η μπανιέρα έρημος

και πίνει, πίνει, πίνει
μέσα στην έρημο της μπανιέρας της
αναμετριέται με τ’ ανθρώπινο
θεέ μου, τι τέρας η καλή μου