Φεγγαρόλουστο λουλούδι
ακρογιάλι μου θλιμμένο
´κει που σβήνουνε τα φώτα
πάντα θα σε περιμένω.

'Κει που πέλαγα διψάνε
να βρουν κύματα αφρισμένα
κι όταν πιάνουνε φουρτούνες
τις κοπάζεις μ' ένα βλέμμα.

Να μας πάρουνε βοριάδες
μέσα σ' εύφορες κοιλάδες
να περνάμε χαραμάδες
σαν να 'μαστε φως.

Και στου δρόμου τα ξενύχτια
να ξεχνάμε τη συνήθεια
να σκαρώνουμε ταξίδια
μέχρι το θεό.

Σε ποιές θάλασσες ψαρεύεις
της ψυχής σου τα κοράλλια
πως διαβαίνεις τα ποτάμια
και δε βρέχεσαι ούτε στάλα.

Σε ποιό σύμπαν αγορεύεις
σε ποιά κύματα κοιμάσαι
σε ποιές χώρες ταξιδεύεις
και κανέναν δε φοβάσαι.

'Κει που δεν υπάρχουν ρόλοι
του κακού και του μεσσία
πληρωμένοι δολοφόνοι
να πλουτίζουν με τη βία.

'Κει ν' αρχίζεις απ' το τέλος
και να γίνεσαι τραγούδι
κι όλους τους αφορισμένους
να τους βάζεις στο παιχνίδι.

Να χυθούμε στα ποτάμια
ν' ανοιχτούμε στα λαγκάδια
να πηδάμε απ' τα καράβια
πριν να βρουν στεριά.

Απ' τον κόσμο να χαθούμε
τους ορίζοντες να βρούμε
και πριν φέξει ν' ανεβούμε
σ' όρη σε βουνά.