Οι άνθρωποι γεννιούνται με τη μοίρα τους
κι η μοίρα μου μαζί σου ήταν δεμένη.
Έφυγες κάποιο βράδυ και μ’ αρνήθηκες
και τώρα η ζωή μου αργοπεθαίνει.

Την ευτυχία τώρα πια
απ’ τη ζωή μου θα ξεγράψω,
όλο βουρκώνει η ματιά
κι όλο γελώ για να μην κλάψω.

Ρωτιέμαι στην αγάπη μας τι να ‘φταιξε
και γίνανε τα όνειρα συντρίμμια.
Μου πήρες την αγάπη σου κι απόμεινα
κουρέλι στης ζωής τα καλντερίμια.

Την ευτυχία τώρα πια
απ’ τη ζωή μου θα ξεγράψω,
όλο βουρκώνει η ματιά
κι όλο γελώ για να μην κλάψω.