Χτες το βράδυ αφέθηκα.
Σ' ένα σπίτι αδειανό, με τρύπια τη στέγη
το κορμί μου ελευθέρωσα.
Ο αέρας αδίστακτος τα βλέμματα έσμιγε
του παράνομου πόθου.
Τα δάχτυλα μπλέκονταν πολεμώντας
το χρόνο να αιχμαλωτίσουν.
Η αγκαλιά σου φωλιά για ναυάγια και κουρασμένες αλήθειες.
Τα φιλιά σου, τα λόγια ,η ανάσα τρυπούσαν το θωρακισμένο μου σώμα.
Χωρίς ντροπή ή ενδοιασμό γυμνή με άφησες πετώντας με κρότο τη βουβή πανοπλία.
Χτες το βράδυ λοιπόν ενέδωσα.
Σε μια αγάπη που ξέρω θα είναι μισή.
Τώρα ορφανό το κορμί μου σπαράζει
στο φως του εκτυφλωτικού φεγγαριού.