Την επιστολή δεν την άνοιξα.
την άφησα κλειστή
να σέρνεται υδρόβια στο χολ,
να σπαρταρά, γυμνή από λέπια
σε περιβάλλον αεροστεγές.
ο αποστολέας δοκίμαζε
τη σκέψη μου.
κάθε επιστολή μια νέα μεταμόρφωση.
ποτέ όμως πρίγκιπας.
εντέλει βάτραχος έμενε.
αυτή τη φορά τον φάκελο τον τσάκισα
στα δυο, όπως σπάει η μνήμη
τα οστά μου ,λεπτά και διαφανή, πορσελάνες Βοημίας.
την κοίταξα φευγαλέα.
το όνομά σου απλωνόταν
αριστερά, δίπλα από το γραμματόσημο ,
που πόζαρε καμαρωτός
ο αθλητής στεφανωμένος.
βγήκα από το δωμάτιο, δυτικά της κοίτης,
στο κάτοπτρο του χρόνου.
το σώμα όλο διέτρεχαν μυρμήγκια,
τα γράμματα τσιμπούσαν τη σάρκα και ηδονικά
το αίμα μου ρουφούσαν.
μηχανικά άναψα τσιγάρο.
να κάψω κάθε συλλαβή με μια ρουφηξιά.

γρήγορα εγκατέλειψα την ιδέα.
τις στάχτες, τις στάχτες του κορμιού μου
ποιος θα μάζευε μετά;
ένα μελίσσι ακούγονταν από βαθιά.
έσταζε κάθε σου φράση γλυκόπιοτο φαρμάκι.
η σκέψη καρφωμένη εκεί . Εσταυρωμένος
χωρίς Ανάσταση.
μάντευα τι λες σε κάθε διάστιχο.
κάθε σου φώνημα που είχες τοποθετήσει,
κάθε έκφραση δυσκολίας, τα διαπιστευτήρια αγάπης
και τέλος μια κλωστή
να ράψω τις ουλές μου.
το γράμμα δεν το άνοιξα ποτέ.
πήρα μόνο το οικόσημό σου,
το κρέμασα στο λαιμό
και με μια ταινία σφράγισα
το χολ μια για πάντα.