Μακρινό το πέλαγος που μας χωρίζει.
Άλλη γη, άλλη θάλασσα, άλλος ουρανός.
Της δόξας οι φήμες, οι υποσχέσεις, με κρατάνε εδώ.
Λέω να ‘ρθω, μα η φθορά του καιρού μ’ έχει κουράσει.
Έχω ζήσει ναυάγια…Φοβάμαι…

Βλέπω τη δύση και σιωπώ.
Αφήνω τον καιρό να περάσει
και πλανιέμαι μέσα σε μια πλάνη που έχω δεχτεί.

Της ψυχής το ξημέρωμα σκοτεινιάζει της μέρας το φως,
της κάθε μέρας που είμαι μακριά σου.
Λησμονώ το φως των ματιών σου,
άδοξος όμως, μένω στο σκοτάδι που μου έχει οριστεί.

Έχουν μείνει τα όνειρά μου στα μισά,
μα μπορώ να σ’ ανταμώνω σ’ αυτά στα κρυφά.
Έτσι γλιστρώ απ’ το σκοτάδι που ζω
και βυθίζομαι στη στιγμή του ονείρου.
Τη δική μου καλά φυλαγμένη στιγμή…