Τυφλώθηκα
Γιατί έχασα
Την όραση του έρωτα
Εκείνη που με τη δική της λειτουργία
Κρατάει τα μάτια κλειστά
Και δε μισεί το σκοτάδι

Πιο πολύ με όσφρηση μοιάζει
Αφού απ΄το πρόσωπο που αντικρύζεις
Χύ -νεται ένα άρωμα (χύνεται ένα άρωμα)
Που μόνο εσύ μπορείς να μυρίσεις
Μονο απ΄τη δική σου αναπνοή αναβλύζει (αναβλύζει)

Χωρίς αυτή την όραση
Μπροστά σου ίσως να περάσει
Το ιδανικό είδωλο του πάθους
Κι εσύ δεν το βλέπεις
Δε βλέπεις τον καινούργιο ουρανό
Που κουβαλάει στη ράχη του

Έναν ουρανόο όπου Δύση και Ανατολή αγαπιούνται,
Χαμογελούν μαζί
Και θρέεφουουν ταααα μαγικάαα
Παιχνίδια της φαντασίας

Τώρα,
Μες στον αόρατο νου μου
Ξαναφέρνω όνειρα παλιά
Μήπως και ξαναδώ
Το φάντασμα του έρωτα