Πριν η ψυχή ανακαλύψει
Το δάκρυ
-η ψυχή ήταν ή η φύση;-
Τι έκανε
Για να εκφράσει την πιο απόλυτη
Απώλεια,
Την απώλεια του μελλοντικού χρόνου;
Όταν όλο αποδυναμώνεται
Το ΘΑ και θολώνει ο ορίζοντας
Απ’ το ανοιχτό παράθυρο;

Άραγε γιατί όσο προχωράει
Όλο αυτό /
Που νομίζουμε πως κάτι είναι
Στην πραγματικότητα να πλησιάζουμε
Το ακλόνητο / τίποτα; Τίποτα;

Αλλά εφεύρε η πανέξυπνη αυτή
-ψυχή ή φύση;-
Το δάκρυ.
Μ’ αυτό δροσίζεται ο πόνος
Ποτίζεται και καρποφορεί
Η απορία
Ενώ φυτρώνουν άλλα ερωτήματα
Στο νου, πιο κοντά στην ουσία.

Αυτό το τίποτα
Που ποτέ δε θ’ αντικρίσουμε
Ούτε την άδεια σάρκα του
Θ’ αγγίξουμε ποτέ.
Αυτό το στείρο τίποτα
Που και δάκρυα στεγνώνει.