Μέσα απ’ τις ελιές του φεγγαριού
με προκαλεί ερωτικά το χώμα
και με στηρίζει η αδυναμία του σοφου.
Ασπρουδερές ξερολιθιές
εικόνες αποσύνθεσης με κυνηγούν
κι ανοίγονται βαθιά πηγάδια
γνώσης.
Κυκλοφορώ στους δρόμους τους εξοχικούς
εκεί που θα ’μια πάντα σαν σκόνη…
Τι σιωπή στα ολάνθιστα λουλούδια!
Με τον πόθο
μεγαλώνει ο φόβος για το σώμα