Μας σκεπάζει το Μεγάλο
με τα πρόβατα και τ’ αρκούδια τ’ ουρανού
εσύ μια περιπέτεια του σύννεφου
κι εγώ εδώ πάντα
ν’ αγγιζόμαστε θα ’ταν η λύτρωση της αρρώστιας
να σ’ ακουμπούσα η αρχή του τέλους.
Μα έμεινα
με νυχτερινό και διχασμένο το σχήμα της ελιάς
με το σκοτάδι, τον παιδεμό
έμεινα στα χόρτα κοντινή
σ’ ό,τι τραβάει κάτω, σ’ ό,τι χρόνιο
Έμεινα με τις λέξεις μισές
γύρισα πίσω.

Ο γέρων θα ζήσει κι απόψε
τίποτα τέλειο δεν έγινε ποτέ
στην ώρα του.