Περνώ φωταγωγημένη
μεσ’ απ’ τη ρουτίνα της συννεφιάς
και ξαφνικά καρφώνομαι στο χώμα
έρχεται το μυρμήγκι μυωπικό
αφήνει την τρύπα του
το ψίχουλό του
ανεβαίνει από το νύχι μου
κινδυνεύω πάλι
είμαι πάλι ανοιχτή στο θάνατο
με την κοιλιά, με τα μπράτσα…
Παγιδεύομαι
νικάει το μυρμήγκι
με κουβαλάει, πικρή ουσία ξεραμένη
ενώ ξεφωνίζει ο τζίτζικας
αδίδαχτος στα τόσα πάθη.
Να, ο τζίτζικας
ξανά κάνει την ημέρα απτή
μικρή μα τόσο απέραντη
συνεσταλμένη.
Μέρα του πεύκου και της πόρτας που τρίζει
μέρα δική μου
πρώτη έτσι απλή
τελευταία έτσι απλή.