Περνώ τη ζωή μου
από την κεφαλή της ίδιας πάντα
σκουριασμένης βελόνας
και ράβω, ράβω τα πάθη μου.
Οι ζάρες της κοιλιάς μου
όπως οι δρόμοι της πόλης
η πλατεία με το ηρώον στη μέση
όλα γνωστά
κι εγώ γνωστή μ’ άμαθη
ξέρω μόνο ό,τι είμαι στον έρωτα
ό,τι με νικάει στον έρωτα
μια κοινοτοπία που τραγουδάει.
Φτιασιδωμένη τις εποχές
αλλάζω υφάσματα
και το σώμα αλλάζει στάση
μπρος στον καιρό,
το φουσκώνω κάθε πρωί
κι απομακρύνεται ο πλανόδιος με το φυσητήρι.

Άρχισα
μ’ ένα γαργαλητό στο κέντρο της παλάμης
καρφί ή ατίθαση μύγα
άγγιξε η τριγωνική μουσούδα της
τη σκοτεινή αντιστοιχία
το θυμωμένο σμάρι
το φόβο –σαν της ρίζας- μη σαπίσει ολότελα ο αέρας
μη σφίξει χειρότερα το χώμα
μη στεριώσει το τέλος.
Και να, σκοινάκι πηδώ στον ουρανό
δειπνώ με τους δαιμόνους
τις μασκαρεμένες αγελάδες με τα χορταρένια όνειρα.
Τίποτα δεν θ’ αποδείξω
με τη ζωή μου
γι’ αυτό και σε ερωτεύτηκα
θηλαστικό μιας προϊστορίας
που θα ’ρθει
φαρμακωμένη απ’ τον τόσο σπόρο
μηρυκάζω τα μάταια λόγια του ρόλου μου
-πάντα πως θα πεθάνω σε λίγα χρόνια παίζω-
γι’ αυτό και σ’ ερωτεύτηκα.
Ο χρόνος μας είναι μετρημένος
θα επιζήσουμε κι οι δυο μετά την αποκαθήλωση
εγώ σέρνοντας χρονοφαγωμένο το σώμα
κι εσύ με λάμψη πάντα
μεσ’ απ’ τα βαθιά, μωρουδίστικα
τραγούδια του Μεσσία:
«Χριστέ μου,
τι όμορφος που είσαι
κι έχεις ένα όνομα
σκληρό σαν το ρετσίνι
μ’ άλλο σκληρό επάνω σου δεν έχεις.
Πάει η καρδιά σου όμοια με τη θάλασσα
γύρω απ’ όλα τα νησιά».
Οι γερανοί του λιμανιού τραβούν τη νύχτα επάνω
μικρά φτερένια σύννεφα της θείας γαλάζιας κότας
ανοίγουν τη μέρα στα νερά.
Σ’ έρημη αποβάθρα
κομμάτι σκοτάδι
πελεκημένη από βράχο σκοτάδι
περιμένω να με πάνε σε κλειστό αμάξι
ή να σπάσω από φως
Πάντα κάτι παλιό είναι γύρω
για να μοιάζεις βγαλμένος απ’ τα χαλάσματα
πάντα κάτι μαλακές λουρίδες έχει το χώμα
για μας τους άστεγους της τελευταίας ώρας.
Καμιά ανάσταση δεν κάναμε
καμιά αντίσταση, καμιά πράξη
μόνο κουρνιάσαμε απελπισμένοι από τα ρούχα μας
που μας στένευαν στον έρωτα
σιγομουρμουρίζαμε με μύτες υγρές
που πάγωναν στην ψύχρα.
Θα φύγεις για τους ουρανούς
θα φύγεις με φως σαν να είχες σώμα
κι ας ονειρευόσουνα το σκοτεινό καμαράκι του φωτογράφου.
Πας στο χειμώνα των αηδονιών
και με τα δάχτυλα σε στρώνω
σκιά στο δρόμο με τους ευκάλυπτους
Σε ακουμπώ ολόκληρη
ολόκληρο
και παλεύω να πειστώ για το θάνατό σου
-για το δικό μου είναι ακόμα πολύ δύσκολο-
έτσι όπως στ’ απόβραδο σκουραίνει το κίτρινο
βαραίνει η κρυφή μυρωδιά
κι είναι το άνθος στίγμα μόνο.
Το τσάγαλο θα γίνει αμύγδαλο
το πάθος πίστη με τον καιρό
Πίστη καθίζει μέσα μου
με μικρά τινάγματα λατρεύω ό,τι υπάρχει
κι ό,τι ποτέ δε δύναται
Τι θεία διαδικασία η φλεγόμενη βάτος!
Καίγεται πάντα σε τοπίο παρόμοιο με το δέρμα μου
κάτι ανάμεσα στο έρημο κίτρινο
και το βουβό καφέ της ευφορίας.
Πάσχω τότε και συμπάσχω τον κόσμο
αποκαλύπτεται ξαφνικά η αλήθεια
στα λόγια των πεθαμένων,
πιέζω τον αφαλό και προχωρώ το άδειο.
Με τον έρωτα μαθαίνω
τι βάρος θα σηκώνεις εσύ πάντα
-θεός ή επισκέπτης-
μεταλαβαίνω το σώμα σου
το νερωμένο αίμα
γρατζουνισμένη απ’ τα τόσα αντίθετα
θρησκεύομαι τη γοητεία
το σχήμα των δοντιών σου
στο παλιό μας μήλο.
Είμαι ένα βαθούλωμα
που μύρισε λιβάνι
ό,τι είσαι διαιωνίζεσαι
ό,τι εγώ σταματάει εδώ
κι έμεινα χνάρι μοναδικό
στις θεϊκές επαναλήψεις.