Κοίτα τον πώς πηδάει πάνω απ’ τα ξερόκλαδα της καρδιάς μου!

Η βροχή ξεφαντώνει στην ουρά του
αλλά αυτός σταθερός
ξεδιαλέγει φύλλα ξερά
ψάχνει για το θείο καρύδι.
Το φθινόπωρο εκθέτει σχέδια
που ταιριάζουν σε γυναίκες «ώριμες»
μύθοι μιας εκθαμβωτικής τελευταίας λάμψης
αναδύονται απ’ τα γκρίζα
κι αιχμαλωτίζουν.
Κι όπως άνοιξη
αβέβαιη κυκλοφορεί στα φυλλοβόλα
έτσι και στον κορμό της
στη σπασμένη φλούδα της
χαράζεται μια αιθρία
που μόνο τα πουλιά της
θα χαρούν.

Ρωτάει το σκίουρο η γυναίκα
-μόνο που αυτόν τον σώζει η ευφάνταστη ουρά του
και δεν λογαριάζει πως ό,τι και να κάνει
όσον ουρανό κι αν μεταλάβει
τρωκτικό πάντα θα ’ναι
του ποντικού αδέλφι-
ρωτάει λοιπόν
αν υπάρχει ποίηση πέρα απ’ το σώμα.
Η Γιαννούσα δεν το ’χε φανταστεί ποτέ αυτό
ότι θα ’ταν χωρίς σώμα
ή και χωρίς ποίηση.