ΕΓΩ: Έλα, έλα σου λέω…

ΠΟΝΟΣ: Μα τι έπαθες; Εσύ έδωσες τόσες μάχες για να απελευθερωθείς από μένα.

ΕΓΩ: Ναι, αλλά ήσαν πολλά αυτά που δεν είχα γνωρίσει στη ζωή.

ΠΟΝΟΣ: Και κάθε φορά με κατηγορούσες πως όλο και πιο πολύ απλωνόμουνα στη ζωή σου και κάθε φορά με διαφορετικό πρόσωπο…

ΕΓΩ: Ναι, γιατί για μένα άλλος είναι ο πόνος για μια ζωή που χάθηκε, άλλος για ένα έρωτα που χάθηκε, άλλος για μια χαμένη από ξαφνική καταιγίδα σοδειά.

ΠΟΝΟΣ: Και τη νύχτα ξάπλωνες δίπλα μου, μισούσες τον ύπνο…

ΕΓΩ: …Πνιγόμουνα στα δάκρυα και φώναζα: «Γιατί, γιατί σε μένα να τύχει όλο αυτό;»

ΠΟΝΟΣ: Ως που μια μέρα ένοιωσα τέτοια δύναμη μέσα σου, που αναγκάστηκα να φύγω. Τι έγινε; Τι έφερε αυτή τη τραγική αλλαγή και με καλείς να γυρίσω πίσω;

ΕΓΩ: Η ζωή. Αυτή η ίδια η ζωή που μου είχε μάθει να σε ξεπερνώ με δίδαξε αργότερα, πως δεν είσαι το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί.

ΠΟΝΟΣ: Αυτό δεν το’ χω ξανακούσει από άνθρωπο.

ΕΓΩ: Δεν ξέρω, μπορεί να’ ναι και η ιστορική στιγμή που ζούμε, αλλά μια μέρα ξύπνησα κι’ ήταν σα να πνιγόμουνα… Ποιος μου έσφιγγε το λαιμό;

ΠΟΝΟΣ: Στη δουλειά μου δεν έχει θέση η φαντασία.

ΕΓΩ: Λοιπόν, είχα μια αίσθηση απειλητικής αβεβαιότητας. Ξαφνικά δεν ήξερα ποιες ήταν οι αληθινές συνθήκες της ζωής μου, τι εννοούσαν πραγματικά οι φίλοι μου κι αν οι εχθροί μου ήσαν πραγματικά εχθροί μου. Ναι, η αβεβαιότητα που πάντα ήταν διστακτική, για μένα έχει γίνει επιθετική.

ΠΟΝΟΣ: Αφού αυτό κατάλαβες γιατί δεν πολεμάς και συ όπως πάντα;

ΕΓΩ: Γιατί τώρα δεν έχω όπλα. Ξέρω πώς να πολεμάω ένα συγκεκριμένο εχθρό ως να δικαιωθώ. Ακόμη και την ήττα ξέρω πώς να τη χειριστώ. Αλλά αυτή η δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα, όχι, δεν αντέχεται.

ΠΟΝΟΣ: Προτιμάς δηλαδή τον πόνο από το άγχος;

ΕΓΩ: Ναι.

ΠΟΝΟΣ: Με έπεισες. Έρχομαι….

ΕΓΩ: Αχ! Πονάω! Αχ!