ΡΟΝΟΣ: Μα γιατί σ’ έχει κυριέψει τέτοιος φόβος; Χρόνος είμαι, δεν είμαι θάνατος.

ΕΓΩ: Δεν είναι ακριβώς φόβος. Μακάρι να ήταν. Είναι κάτι πιο πολύπλοκο, πιο επιθετικό θα έλεγα.

ΧΡΟΝΟΣ: Και γιατί να έχεις επιθετικές διαθέσεις απέναντι στο χρόνο; Εγώ δεν είμαι αυτός που εκπληρώνει τα όνειρα σου, τις υποσχέσεις που έδωσες στον εαυτό σου να πετύχει μέσα στα συγκεκριμένα όριά μου; Υπάρχουν βέβαια άπειρες δυσκολίες αλλά μην ξεχνάς ότι χωρίς εμένα δε θα υπήρχε ζωή…δε θα ζούσες.

ΕΓΩ: Δεν ξέρω αν θα υπήρχε ζωή χωρίς εσένα. Πώς γεννήθηκαν άραγε όλοι αυτοί οι μύθοι για την αιωνιότητα, την αθανασία; Εγώ όμως ένα ξέρω: πως αν δεν υπήρχες εσύ, δε θα είχα αυτήν την αδιάκοπη – ως και μαρτυρική μερικές φορές – συνείδηση πως ζω.

ΧΡΟΝΟΣ: Μα ζωή δεν είμαι μόνο εγώ. Είναι κι η ανάσα, η καρδιά, η γέννηση, ο έρωτας και άλλα πολλά…

ΕΓΩ: Ναι βέβαια. Αλλά όλα τα άλλα είναι σα να λειτουργούν αυτόματα. Εσύ όμως είσαι μια πραγματικότητα που στιγμή δεν παύω να την αισθάνομαι, και με το μυαλό μου και με τις αισθήσεις μου. Σε νιώθω να απλώνεσαι πάνω στη σάρκα μου, που όμως, ποτέ δε σταματάει να μετράει: ένα λεπτό, μια ώρα, μια μέρα. Και είναι αυτή που με κάνει συνέχεια να αναρωτιέμαι: Πόσο θα κρατήσει; Προλαβαίνω;

ΧΡΟΝΟΣ: Να κρατήσει τι; Να προλάβεις τι; Αφού εσύ δρας, εσύ ευθύνεσαι, από σένα εξαρτάται αν θα προλάβεις ή όχι.

ΕΓΩ: Χρόνε, εσύ συνδυάζεις όλα τα αντίθετα. Είσαι μια αφηρημένη έννοια και, μαζί, μια συγκεκριμένη καθημερινότητα. Είσαι το απαραίτητο στοιχείο για να εκπληρώσει κανείς το όνειρο, να πετύχει μια προσπάθεια και μαζί φέρνεις την καταστροφή και το θάνατο. Όμως επειδή εμφανίζεσαι απλά σα μέρος της καθημερινότητας, αισθάνομαι ότι μπορώ να τα βάλω μαζί σου, γιατί σ’ έχω μπροστά μου, είσαι η δική μου πραγματικότητα.

ΧΡΟΝΟΣ: Πώς μ’ έχεις μπροστά σου; Ποτέ κανείς δε μ΄ έχει αντικρύσει. Οι άνθρωποι είναι εκείνοι που αποφάσισαν να με μετράνε.

ΕΓΩ: Όμως απ’ αυτήν τη μέτρηση, εξαρτάται η επιτυχία ή η αποτυχία της ζωής τους. «Απεβίωσε σε ηλικία 84 ετών». Οι επιζώντες, οι δικοί του, αναλύουν την ιστορία του, αν χρησιμοποίησε σωστά το χρόνο του, αν του ξέφυγαν οι ώρες που θα τον έκαναν ευτυχισμένο. Κι όταν είναι νέος αυτός που αποβιώνει, οι επιζώντες θρηνούν όχι μόνο την απώλεια του προσώπου, αλλά και γιατί χάθηκε μια μελλοντική ανανέωση του ανθρώπου.

ΧΡΟΝΟΣ: Ναι, αλλά παρ’ όλη αυτή την ιστορική αξιολόγηση, παραμένω ανεξέλεγκτος. Ποτέ δεν αναγγέλλεται η άφιξη, ούτε η αναχώρησή μου.

ΕΓΩ: Μα δε χρειάζεται. Όλοι ξέρουμε πως η άφιξή σου είναι η γέννηση μας κι η αναχώρησή σου, ο θάνατος μας. Αλλά πες μου τώρα, που εγώ τουλάχιστον νιώθω σα να σε έχω μπροστά μου… Πόσες προθεσμίες έχεις λήξει για μένα, πόσο καιρό έχω ακόμα;

ΧΡΟΝΟΣ: Δε ξέρω.

ΕΓΩ: Πώς γίνεται αυτό; Αν δεν ξέρεις εσύ, ποιος ξέρει;

ΧΡΟΝΟΣ: Αν ρωτήσεις το ποτάμι που κυλάει σε ποια θάλασσα θα καταλήξει, ξέρει να σου απαντήσει; Όχι δε ξέρει.