Στα έξι μου
ζούσα σ’ ένα νεκροταφείο γεμάτο κούκλες,
αποφεύγοντας τον εαυτό μου,
το σώμα μου, αυτό τον ύποπτο
στο αλλόκοτο σπίτι του.[…]
Θα μιλήσω για τους βραδινούς εξευτελισμούς όταν με ξέντυνε η Μητέρα,
για τη ζωή της μέρας, κλειδωμένη στο δωμάτιό μου-
όντας η ανεπιθύμητη, το λάθος
που χρησιμοποίησε η Μητέρα για να αποτρέψει τον Πατέρα
απ’ το διαζύγιο. […]
Στεκόμουν εκεί ήσυχα,
κρύβοντας το μικρό μου μεγαλείο.
Δεν αναρωτιόμουν για την πύλη της ντουλάπας.
Δεν αναρωτιόμουν για το τελετουργικό του ύπνου
όταν, στα ψυχρά πλακάκια του μπάνιου,
με ξάπλωναν καθημερινά
για να μ’ εξετάσουν για ψεγάδια.