Στην κοιλιά μου έχω τουλάχιστον ένα σπόρι κάθε
περίπου ένα μήνα. Το μεγαλώνω στα νερά μου με-
σα προφυλαγμένο. Δεν ξέρω πώς τρύπωσε εκεί ού-
τε το βλέπω, μόνο το νιώθω σαν πρήζεται και ξύνει
σπίτι· μόνο του ιστορώ καθώς γερνά ακάμωτο συνή-
θως, πώς θα γεννιότανε αν μόνη μου δεν ήμουν.
Έπειτα πέφτει στα χάρτινά μου χέρια – λαχτάρα,
θρήνος, κόκκινα πανιά. Το παίρνω και το βάζω στην
προθήκη των αγέννητών μου τέκνων.
Να σε ρωτήσω κάτι, Γεωργέ και Λόγε, τώρα που
έψυξα το τελευταίο; Γιατί το σώμα δαπανά τόσο
καημό και τόσο αίμα; Γιατί να πρέπει να γεμίζω τις
βιτρίνες με τ' αγέννητά μου; Ποια είναι εκείνη η
συνθήκη που προφυλάσσει και γεννά τον εαυτό;