Η Σιμόνη κατοικεί στο ίδιο διαμέρισμα με μένα. Της
δίνω μολύβι, μου δίνει χαρτί. Η λέξη, μου εξηγεί,
ισούται με το πηλίκο της χάρης προς τη βαρύτητα.
Μόνο τη χάρη ψάξε, λέει η Σιμόνη. Η βαρύτητα με-
γεθος απροσδιόριστο, λέει. Τις νύχτες δεν μιλάμε
καθόλου. Επιλέγει ένα βιβλίο και μου δείχνει πού να
ψάξω: αντικειμενικό-υποκειμενικό, αποφατικό-κα-
ταφατικό, ιερό-βέβηλο, ενδιάμεσα γκρίζες ζώνες.
Αυτή με το μολύβι κρατά το ίσο.
Τις νύχτες δεν μιλάνε οι άνθρωποι. Μόνο δεί-
χνουν.
Σαν τις λέξεις.