Χορεύει τώρα με το χέρι υψωμένο, το χέρι διαβαστής του χρόνου και δερβίσης της, κατάστικτο μαχαίρια, ψαλίδια, τραύματα. Εδώ χορεύει τώρα τις γραμμές στην απαλάμη της κι απάνω στο φτερό του ώμου της φτερά μιας πεταλούδας πλευροκοπούν τους αντιπάλους. Αφού ο κόσμος δεν είναι ιπτάμενος, δεν είναι χορευτής. Ο κόπος, ξέρεις, δεν είναι κόσμος. Ο κόπος γράφει πάντα στην κοιλιά, πάνω στο χέρι. Στον ώμο φυτεύεται μόνο η ψυχή που αμύνεται, το ράμμα, το τραύμα, το φτερό του κόσμου. Πολύ φοβάται, πολλά θυμάται εκείνη τότε: Πως κάποτε τελειώνουν τα μαχαίρια, τα ψαλίδια˙ κυρίως όμως τα χέρια, οι γραμμές και οι άμυνες. Αυτό είναι, βεβαίως, ο κόπος κι ο κόσμος. Και ρέει τότε η ψυχή, ολόκληρη και δοξασμένη από το μεγάλο ακράτητο4 σύμπαν του χρόνου. Και κυλάει.
Και λέει τότε το χέρι τίποτα λέει. Τίποτα.