Τα κοινωνικά δίκτυα άμα τη ανακοινώσει του θανάτου ενός γνωστού ή λιγότερου γνωστού προσώπου, θυμίζουν “τσαπατσούλικη νεκρολογία”. Τη συνθέτουν γνώστες ή/και μη, επηρεασμένοι από το ντόμινο τούτου εδώ του μορφώματος που όλοι το κρίνουμε και όλοι παρόλα αυτά συμμετέχουμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Όμως (και αυτό είναι το μείζον): δύο ημερομηνίες καταγράφονται και σίγουρα όλοι δύο συμβάντα κοινά ζούμε μια και μόνο φορά στη ζωή μας: τη γέννηση και το θάνατο. Η συζήτηση δεν ξεκινά από το ποιος ήξερε τον τάδε ή τον δείνα, πριν αυτός πεθάνει. Ούτε ποιες από τις καταγραφές αυτής της ατελείωτης, “τσαπατσούλικης” νεκρολογίας είναι καταθέσεις ειλικρινείς και ανυπόκριτες, έντιμες και τίμιες.

Οι άνθρωποι πεθαίνουν έτσι και αλλιώς. Ο ποιητής πεθαίνει έτσι και αλλιώς. Δεν τον αφορά η δική μας συνεισφορά στη μεγάλη του ώρα. Αφορά όμως, εμάς ο θάνατός του. Κάθε θάνατος, κάθε γέννηση μας αφορά. Σώζει κάτι από τη δική μας μνήμη: μνήμη θανάτου / πένθος χαροποιό. Είναι επώδυνη η ανάβαση σε τούτα τα σκαλιά της κλίμακας. Προαπαιτεί πληγή και λέξη. Για τούτο και μόνο τον λόγο, και έχοντας πάντα κατά νου, ότι οι άνθρωποι όπως μόνοι γεννιούνται έτσι και μόνοι πεθαίνουν (χωρίς καθόλου να επηρεάζονται από τη δική μας συζήτηση ή η δική μας έννοια), ας αναλογιστούμε τούτο: η μνήμη του εκλιπόντα πρέπει να παραμένει ζωντανή, έτσι και αλλιώς. Όμως έχει μόνο μία αρχή: την ημέρα θανάτου.

Και κλείνοντας: μακάρι να γέμιζε ο τόπος δημοσιεύσεις με στίχους, ποιήματα, κείμενα, τραγούδια. Παντού Πεντζίκης, παντού Τσιτσάνης, Βακαλόπουλος και Παπαγιώργης παντού. Κάποιος τυχαία θα πέσει πάνω τους. Κάποιου στίχου η ομορφιά θα σώσει εκείνη εκεί τη μικρή κυψέλη, την ασήμαντη και σημαντική που λέγεται ατομικό σύμπαν. Κι αν αυτός που τα κοινοποίησε ήταν αδαής ή ψεύτης ουδόλως με αφορά. Κι αν μοιάζει τούτος εδώ ο χώρος με απέραντη “τσαπατσούλικη” νεκρολογία ουδόλως με αφορά επίσης.

Η ομορφιά θα σώζει τον κόσμο και η μνήμη θα τον διασώζει.