Οι Κυριακές έχουν μια λύπη διαυγή• νερό κρυστάλλινο. Τα προσωπεία των ανθρώπων χασμουριούνται, οι ποιητές τάχα χαζεύουν στα παγκάκια αυτούς που έρχονται – αυτούς που πάνε, τρένα και λεωφορεία φορτωμένα μπαγάζια και υποψίες γλιστράν στις ρόδες τους σαν έμμηνα.

Μένει να ηχεί στη νύχτα ένας φάλτσος καταγραφέας χιλιομέτρων, ελαστικά που καίγονται σε επαρχιακό κόμβο θολώνουν τήν ατμόσφαιρα• έπειτα σιωπή οχυρωμένη σε απολήξεις τηλεφώνων.

Δεν αληθεύει η απόσταση, χαρά μου, πουθενά.

Σ’ το λέω απλά, για να το καταλάβεις τώρα που ακόμα δεν μεγάλωσες: οι πόλεις κι οι αγάπες μας φοράνε νάρθηκα. Σχεδόν παράλυτες μας υποδέχονται και κάνουν πιο σκληρά της Κυριακής τα χαίρε.